กาลเวลาก็เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่า

มนุษย์ทุกชาติ ศาสนาและเผ่าพันธุ์ ต่างก็มีสิ่งหนึ่งเหมือนกัน​ นั่นก็คือ"การแสวงหาความสุข"

ถ้าคิดว่าความสุขอยู่ในทะเล ก็ไปหาที่ทะเล

ถ้าคิดว่าความสุขอยู่ที่ภูเขา ก็ไปหาที่ภูเขา

ถ้าคิดว่าความสุขอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ก็ไปเดินช็อปปิ้ง ถ้าคิดว่าความสุขอยู่ที่การมีเงินมากๆ ก็ทุ่มเทชีวิตให้กับการหาเงิน ถ้าคิดว่าความสุขคือการมีชื่อเสียงโด่งดัง ก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียง

สิ่งหนึ่งที่ได้ค้นพบ"เหมือนกัน"

คือทะเล ภูเขา เงินตราและชื่อเสียงทั้งหลายในโลกนี้ ไม่สามารถช่วยให้เขามี"ความสุข"ได้เลย ในยามที่เขาอกหัก ซึมเศร้าหรือเจ็บปวด ทรมานจากโรคร้าย แม้สมบัติสิ่งสวยงามกองเท่าภูเขา

ก็ไม่สามารถดิมเต็มความว่างเปล่าในจิดใจของเขาได้ ว่ากันตามจริงแล้ว สิ่งเหล่านี้นำมาซึ่ความพึงพอใจเพียงช่วงเวลาสั้นๆสุดท้ายก็จบลงด้วย

"ความเครียดและความเหนื่อยล้า"

"การนั่งสมาธิ"

เป็นการผลิตความสุขได้ด้วยตัวเอง ความสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาบุคคลอื่น หรือสิ่งภายนอกใดๆ มาทำให้เกิดขึ้น เป็นความสุขที่เป็นอิสระล้วนๆ มีอำนาจเหนือสถานการณ์และสิ่งแวดล้อมปัจจัยภายนอก แหล่งกำเนิดของความสุขที่ว่านี้ มีอยู่แล้วภายในตัวของมนุษย์ทุกๆ คนและสามารถเข้าถึงได้ ด้วย"การนั่งสมาธิ"